چیلر یا سردکن با گرفتن حرارت از مایع (معمولاً آب) بر اساس سیکل تبرید تراکم بخار یا جذبی و انتقال آن به مبدل تجهیزات تهویه مطبوع تابستانی یا دستگاههای صنعتی باعث ایجاد سرمایش می‌شود. این مایع می‌تواند از طریق مبدل حرارتی به تجهیزات خنک کننده یا فرآیندهای صنعتی دیگری منتقل شود. از چیلرها بطور گسترده برای تهویه مطبوع تابستانی در پروژه‌های مسکونی، اداری - تجاری، فرهنگی - تفریحی، ورزشی، صنعتی و غیره استفاده می‌شود. از سرمایش تولید شده در چیلر می‌توان جهت خنک‌کاری دستگاه‌ها و تجهیزات صنعتی و سرمایش‌های فرآیندی هم استفاده کرد. بطور کلی چیلرها دستگاهی برای خنک‌کردن محیط می‌باشند و از نظر نوع کاربری به سه دسته‌ی تهویه مطبوع، صنعتی و سرمایش فرآیندی تقسیم می‌شوند.
نحوه عملکرد چیلر:
چیلرها براساس عملکرد به دو دسته تراکمی و جذبی تقسیم می‌شوند که به ترتیب براساس تبخیر و تراکم و تقطیر و انبساط مبرد و براساس ایجاد خلأ و کاهش دمای تبخیر مبرد و استفاده از ماده جاذب جهت جذب بخار مبرد تولید سرما می‌کنند.
چیلر های جذبی
چیلرهای جذبی با استفاده از انرژی گرمایی تولید سرمایش می‌کنند منبع انرژی گرمایی مورد نیاز چیلر جذبی می‌تواند آب گرم، بخار یا شعله مستقیم مشعل باشد. چیلر های جذبی بدلیل مصرف بالای سوخت و برق در مناطق با رطوبت بالا کاربرد ندارند.
چیلر های تراکمی
چیلر تراکمی با استفاده از انرژی الکتریکی تولید سرمایش می‌کند. این نوع چیلر بر اساس سیکل تراکمی - تبخیری عمل می‌کنند. چیلر های تراکمی قابل استفاده در هر اقلیم می باشند. چیلر های تراکمی نسبت به چیلر های جذبی مصرف برق و آب کمتری دارند. هزینه نگهداری و تعمیرات چیلر های تراکمی نسبت به جذبی پایین تر می باشد.
شکل دیگر تقسیم‌بندی چیلرها بر اساس شکل خنک شدن ماده مبرد است که به سه دسته آب خنک، هوا خنک و تبخیری تقسیم‌بندی می‌شوند. چیلرها به عنوان رادیاتور طراحی می‌شوند که با آب یا هوا خنک می‌شوند. چیلر های خنک کننده هوا نسبت به چیلرهای خنک کننده آب به تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارند، درحالیکه چیلرهای آب خنک مصرف انرژی کمتری نسبت به چیلرهای هوا خنک دارد.